Hoe de emoties van 1 witte man belangrijker lijken dan onze grondrechten
Vorige week was het weglopen van Pieter Omtzigt tijdens een interview met WNL groot nieuws. Toen hem gevraagd werd wat het met hem persoonlijk deed, dat hem verweten werd te emotioneel te reageren in de besprekingen die leidden tot het regeerakkoord, vroeg hij om een korte pauze en liep hij even weg. Niet heel bijzonder dat bij iemand die terugkomt uit een burn-out de emoties nog wat aan de oppervlakte liggen. Het legt echter wel de nodige problemen bloot die het benoemen wel waard zijn. Nuances die ik wel op social media gezien heb, maar niet echt in de gangbare media.
Er kwamen namelijk nog wel wat andere dingen in het gesprek aan de orde waar het na afloop nauwelijks over ging. Denk bijvoorbeeld aan de opmerking (in dit zelfde interview) dat de PVV volgens Omtzigt ideeën had geopperd zoals een Koranverbod, of minimumstraffen/gevangenisstraffen. Die minimumstraffen hadden volgens Omtzigt voor zowel blokkeerfriezen als XR-demonstranten tot gevangenisstraf geleid. Het geeft wel wat aan over hoe Omtzigt in de wedstrijd zit dat hij deze beide groepen samenneemt: één groep is veroordeeld omdat ze andere Nederlanders het demonstreren beletten, de andere groep demonstreert vreedzaam en vooraangekondigd. Daarbuiten zou je wat mij betreft ook nog wel het doel in gedachten houden, al zal dat juridisch ingewikkeld zijn. Demonstreren/mensen beletten te demonstreren om een racistische karikatuur te behouden is niet zo’n nobel doel als demonstreren om te zorgen dat de aarde niet nog verder aangetast wordt door klimaatverandering, maar dat terzijde.
Het ging vooral over de emoties van Omtzigt, en niet over de uitholling van de rechtsstaat, of de discriminatie van 1 miljoen Moslims. Ook in zijn eigen reactie op Twitter (zolang Elon Musk zijn kind blijft deadnamen blijf ik het Twitter noemen), gaat het toch vooral over Pieter. Ook in de reacties op het YouTubekanaal van nota bene WNL is er begrip voor zijn emoties. Meer dan over hoe zwaar het mentaal moet zijn om continu te moeten horen dat je er niet bij hoort, en dat de mensen die dat het hardst roepen in dit land aan de touwtjes trekken. Daarin gesteund door meneer Omtzigt.
Hoe dan ook, pleiten voor het opsluiten van vreedzame demonstranten en het pleiten voor het verbieden van de Koran zouden twee redenen moeten zijn om daadwerkelijk weg te lopen en nooit meer terug naar de onderhandelingstafel terug te keren. Dit zijn geen dingen waar je over onderhandelt. En het zijn ook, en ik hoop echt niet dat Omtzigt of andere coalitiepartijen dit serieus denken, ideeën waar je ze van af hebt gepraat. Dit is wat de PVV al jarenlang succesvol doet: iets roepen wat iedereen veel te ver gaat, zodat het compromis dat ze sluiten redelijk lijkt. Nicolien van Vroonhoven lijkt dit zelf door te hebben als het over de asielnoodwet gaat:”Hij heeft nu toch stevige maatregelen. En in the end heeft dit pakket veel meer kans van slagen om er snel doorheen te komen. Uiteindelijk is hij materieel gezien beter af.” Lekker gefaciliteerd Nicolien!
Of om het in de termen van een andere coalitiepartij uit te leggen: als je iets voor €100,- aanbiedt op Marktplaats (bijvoorbeeld je morele kompas of Artikel 1 van onze grondwet), en iemand biedt 1 euro, dan ga je niet onderhandelen om tot een compromis te komen.
Dan loop je weg (en kom je niet terug Pieter).
Foto: ANP (uit dit bericht)